Daar zijn we weer,
Ik moet even inhalen vandaar meerdere blogs :D Om het overzichtelijk te houden schrijf ik niet alles in een keer.

Steward Island
Om 7 uur 's morgens gingen we van Queentown naar Bluff. De plek waar je van het Zuidereiland van Nieuw Zeeland op de veerboot naar Steward Island kan. Je kunt Steward Island op de kaart zien. De overtocht duurde ongeveer een uur. De zee was wild en ik was kotsmisselijk. Toen ik op het punt stond om mijn papieren zakje te gebruiken kwamen we dichter bij land en werden de golven van 4 meter, 1 meter hoog. Ik trok bij en na 20 minuten verder te hebben gevaren konden we aan land. We hebben de backpacks naar het hostel gebracht en hadden bij het informatiecentrum scooters zien staan. Aangezien Steward Island ook weer erg heuvelachtig is leek dit ons (mandy, natalie en ik) de ideale manier om het eiland te verkennen. In 4 uur hebben we het hele eiland, voor zover je dat kon zien met de niet geasfalteerde wegen, gezien. Natalie had, net als ik, nog nooit scooter gereden. De angst was te lezen in haar ogen en na 5 minuten rijden kreeg ze het al voor elkaar om tegen een muur van een rots aan te rijden en haar been open te halen. Het was hilarisch, gelukkig kwam ze met wat blauwe plekken en een paar schrammen ervanaf. 's avond hebben we met nog twee andere, Agathe (frankrijk) en Sven (zwitserland) rijst met kip en groente gekookt. Na het eten tegen schemer aan zijn we bij de haven pinguins gaan kijken. Er schijnen hier blauwe pinguins (de kleinste pinguinsoort) voor te komen. Na 3 kwartier wachten kwamen er eindelijk drie tevoorschijn. Het was inmiddels donker en er mocht niet geflitst worden dus ik heb geen foto's. Na het verschrikkelijk koud te hebben, Steward Island ligt natuurlijk dichter bij Antartica, freezing! We zijn lekker ons warme bedje ingedoken. De volgende dag zijn we naar Ulva Island geweest. Op het eiland woont niemand maar er zijn wel heel veel mooie vogels te zien. Ook hebben we onderweg in de boot piguins gezien en op een strandje een zeeleeuw zien zwemmen langs de kust. Ik ben 's middags mijn boekje gaan schrijven en Mandy en Natalie zijn nog te voet het eiland gaan verkennen. 's Avonds lekker pasta pesto gegeten en nog wat gedronken met Sven en Agathe. De volgende ochtend gingen Mandy en ik weer op de ferry naar het vaste land. Natalie, Sven en Agathe bleven achter en we zouden ze twee dagen later weer op de Straybus zien. De Straybus komt maar twee keer in de week langs en Mandy en ik wilde niet zo lang blijven op het eiland dus morgen gaan we een nieuw avontuur tegemoet.....

Te Anau
We zitten op de ferry en maken een plan hoe we van Bluff naar Te Anau gaan. Dit is ongeveer 2.5 uur rijden. We hadden expres geen busticket gekocht want we wilden iets nieuw proberen; liften. We hoorde van iedereen dat het zo makkelijk is om opgepikt te worden en met z'n tweeen durfde we het wel aan. Toen we onze spullen bij Bluff van de veerboot hadden gehaald vroeg een vrouw die bij ons in hetzelfde hostel had gezeten of we vervoer hadden naar Invercargill. Dit is een wat grotere stad ten noorden van Bluff. Rebecca (uit Auckland) wilde ons daar wel heen brengen. Jeeeeh, wij waren natuurlijk superblij want dit leek ons het moeilijkste stukje, om weg te komen uit de haven. Rebecca zette ons af op een drukke weg die naar Te Anau ging. We hadden een bordje met Te Anau gemaakt en daar stonden we dan, met onze duim omhoog en ons hele hebben en houden naast ons op de grond. Binnen 1 minuut stopte er een auto en die mevrouw was onderweg naar haar werk maar wilde ons wel een stukje verder brengen. 10 minuten later zette ze ons bij een kruising naar Te Anau. We hebben nog geen 5 minuten gestaan toen er weer een auto stopte. Het was een man alleen die rechtstreeks naar Te Anau ging. Hij was een priester en in plaats van de snelste route te rijden reed hij ons via de kustroute naar Te Anau. Hij liet ons meren zien en de mooiste baaitjes. We hebben het erg getroffen. Aangekomen in Te Anau heeft hij ons voor de deur van ons hostel afgezet waar wij hem op een koffie hebben getrakteert. 's Avonds zijn Mandy en ik nog naar de bioscoop geweest waar we een fiordenfilm hebben gezien, gefilmd vanuit een helicopter. Onwijs mooi! De volgende dag hebben we een watertaxi naar de andere kant van het meer genomen die ons bij het begin van de Keplertrack bracht. Keplertrack is een driedaagse wandeling over de bergen. Mandy en ik deden een eendaagsetocht naar de summit van Mount Lexmond.Dit is een 1741 meter hoge berg. Er stond 5-6 uur voor. Wij hebben hem in 4 uur gelopen. Onderweg veel gezellig mensen tegengekomen. Op de top kwamen we elkaar allemaal weer tegen en hebben we nog een groepsfoto gemaakt. In 2.5/3 uur zijn we weer naar beneden gelopen en hebben we op ons hostel op ons, jawel, dakterras gegeten. De volgende dag worden we weer door de bus opgehaald om verder naar Milford Sound te reizen.

Milford Sounds
's Ochtends zijn we weer herenigd met Natalie. We zijn met de bus door de Milford Sounds gereden, een prachtig uitzicht langs alle bergtoppen met watervallen en fiorden. Aangekomen bij de fiorden zijn we op een boot gestapt die ons in 1 uur en 40 minuten langs mooie plekjes bracht. Je voelt je in een keer heel erg klein omdat de bergen vanuit het water de hoogte in reiken. Op de rotsen lagen zeehonden te rusten en vanuit de fiorden kwamen watervallen. Omdat het al zo lang droog is geweest in Nieuw Zeeland, wat echt een probleem blijkt te zijn want iedereen heeft het erover, zijn er niet zoveel watervallen als normaal. Maargoed voor ons was het allemaal voor de eerste keer dus was alles allemachtig prachtig. Na de boottocht zijn we weer op de bus gestapt en reden we naar ons volgende overnachtingsplek. Onderweg nog op een paar mooie plekjes gestopt waar de watervallen van metershoogte naar beneden kwamen en neerkwamen op de ijsvlakte dat op de grond lag. We reden weer wat verder naar onze overnachtingsplek, GunsCamp. En het voelde ook als een kamp. We hadden kleine hutjes met 6 bedden. 2 stappelbedden en 2 bedden die letterlijk bestonden uit houten planken. Nadat we met de groep thaise curry hebben gekookt nam onze buschauf ons mee op 'mission'. We gingen eerst naar een waterval waar hij zelf ook nog nooit was geweest. Die was wel erg mooi maar daarna begon het avontuur pas. We reden de weg verder op waar een touwbrug over het water heen was. Per 5tal mochten we eroverheen lopen. Nadat de hele groep eroverheen was was er nog een touwbrug verder. Deze was ongeveer 30 minuten lopen had Digger, onze buschauf van de eigenaar van gunscamp begrepen. Dit was uiteindelijk bijna een uur lopen omdat het niet echt een bospad was maar meer gewoon dwars door het bos. Het werd schemerig en niemand was hierop voorbereid. Dus alle zaklampen lagen nog op het kamp. Toch zijn we doorgelopen. Uiteindelijk bereikte we de andere touwbrug waar we na 10 minuten onze weg terug weer zochten. Sommige hadden hun telefoon als lampje maar aangezien er geen bereik was hadden Mandy en ik die op het kamp laten liggen. Het was inmiddels helemaal donker geworden en het was lastig om de weg terug te vinden. Ik heb nog een keer hard m'n hoofd gestoten tegen een boom die over het 'pad' was gevallen. Die bomen geven ook niet mee, stom! uiteindelijk kwam de eigenaar ons 'redden'. Hij was een beetje bezorgd geworden en was gaan kijken met z'n jeep waar we uithingen. We voelde ons een beetje sullig maar het was vooral heel grappig. Terug aangekomen bij het kamp vertelde de vrouw doodleuk dat we nog 15 minuten warm water hadden en licht voordat ze alles afsloot voor de nacht. Oke het was inmiddels half 12 maartoch. Het voelde echt weer alsof we op groep 8 kamp waren. Terwijl we ons aan het omkleden waren om ons heerlijke (harde) bedje in te duiken gingen inderdaad alle lichten uit. Heel fijn! Ook de sandfly's waren hier niet weg te denken. Uiteindelijk heb ik wonder boven wonder redelijk vast geslapen.

De volgende dag zijn we terug naar Queenstown gereden. Daar zijn we in de late middag aangekomen waar Mandy en ik nog even genoten van een overheerlijk ijsje. We hebben de was gedaan, dat was ook wel nodig, en 's avonds een afscheidsetentje met Simon en Tom gedaan. Dit zou de laatste avond zijn dat we ze zouden zien. Vanaf nu waren onze paden echt een andere kant op. We hebben gezellig bij een italiaan pizza gegeten en 's avonds nog een drankje gedaan. Helaas aan alles komt een eind, na afscheid genomen te hebben van Simon en Tom. waren de jongens bijna in tranen. Hoe kan het ook anders als je zulke leuke hollandse meiden ontmoet ;) Wij vervolgde onze reis. Dit keer niet met de Straybus maar met ons eigen geregelde vervoersmiddel. Maar daar moeten jullie even op wachten... dat avontuur kun je later lezen....

DOEI!!!
XX